WEGKIJKEN

Nederland is een verzand parkje
met een echte oehoe en een verwarde wolf
die zich geen raad weten tussen de richtingaanwijzers
ooit beschreef ik een havik boven mijn tuintje
aan de boswachters die neeneenee mevrouwtje
maar na een derdegraads, en met ontzetting
zeiden dat, ja, o ja een – ja, een
havik
we geven kaartjes uit en echte wondjes
op facebook plaatjes, o, hoe agressief
geen mens stapt nog voorbij de vuilnisbak
in buiten, buiten is voorbij de rooilijn
-parken en tuinen, beide vol, Vasalis-
en echt bestaat niet. 25 likes

Nederland omarmt asielzoekers!
Alles wat vreemd is: comfortabel in de gevangenis.
En zodra men is ingeburgerd
mag men terug naar de woestijn. Keurig toch?
Tevens geven we alle nazorg aan criminelen.
Als die de rechtsorde netjes op stelten zetten,
betalen we groots uit. Alles voor orde!
Voor getuigenis! De waarheid
scharrelt tussen het vuilnis,
zoekt naar wat eetbaars achter de handhaving,
buiten de rooilijn zwerft een hongerige wolf.

Ooit werd ik verkracht door een journalist,
aangerand door een musicus,
in elkaar geslagen door een ex-accountant.
Toen ik eindelijk aangifte durfde doen
vijftien jaar later -dat is de termijn, ziet u,
daarna bestaat het rechtsordelijk niet langer-
zeiden de naasten, ‘je maakt een huwelijk stuk!’,
‘je maakt ons muziekensemble stuk!’, ‘je
houdt geen rekening met…’. Tsja.
Ik ben vergeten waar ik geen rekening mee hield,
waarschijnlijk werd het geseponeerd
zoals alles wat een vrouwenlichaam aangaat.
Nu ben ik bijna vijf-en-zestig
en ik heb besloten dat ik zal zeggen wat ik vind
ook als het niet aangenaam is. Luister:
u bent er zelf bij. Sta op en spreek.
Wat was het dat we niet geweten hebben?

*
NRC , 24 dec 2004, p. 32
<toevoeging: “P. de G. (2005)”>